از سال 1970، هنگامی كه برای اولین بار مشخص گردید كه از خواص ویژه مواد سرامیكی می‌توان برای تهیه مواد بهتری جهت كاربردهای كاشتنی خاص بهره برداری نمود، قلمرو و زمینه بیوسرامیك ها به طور وسیع و كلان گسترش یافت. كاربردهای ابتدایی با توجه به این حقیقت بود كه سطوح صاف سرامیك ها پاسخ بافت بسیار اندك و رفتار سایشی مناسب برای سطوح اصطكاكی حاصل می‌كنند. طی بیست سال استفاده از بیوسرامیك ها در درمان بیماری های استخوان و شكسته بندی (ارتوپدی)، موفقیت های كلینیكی و نتایج رضایت بخشی به دست آمده است.
امروزه گذشته از بیوسرامیك های خنثی، موادی با خواص ویژه توسعه یافته اند كه امكان كاربرد و استفاده از آنها در محلی كه پیوند با بافت نرم یا سخت مورد نیاز است، جایی كه تجزیه و اضمحلال كنترل شده مورد نظر است، محلی كه قلمرو اعمال بار است، مكانی كه بسط و افزایش بافت باید صورت گیرد یا محلی كه خواص ویژه سرامیك ها می‌توانند با خواص فلزات یا پلیمرها تلفیق شود تا مواد كاشتنی با مزیت هر دو ماده فراهم گردد، میسر است.